ناصریا ادنیا دل اتبریده
انا لله و انا الیه راجعون
بغض گلوم رو گرفته باورش هم برام سخته .خبر خیلی کوتاه و تلخ بود: ناصر عبدالهی از این دنیا رفت.
هنرمندی که از کودکی عاشق کاراش بودم، آخرین و تلخترین ملودیش رو چند ساعت قبل نواخت.
ناخودآگاه ترانه هاش تو گوشم تکرار میشه و با هر بیتش قطره ای اشک از گونه هام سرازیر میشه
یاد ترانه ای میوفتم که برای جگر گوشه اش ((نازنین)) اجرا کرده بود:
غم و غصه ات نبینم تا مه عروسیت ببینم
دنیا دستی بیارم هرچه که توتخواست بیارم
تقدیر اما چیز دیگه ای بود...
ناصر! همه عاشقا و هوادارات آرزو می کردن که روز دهم دی جشن تولد سی وشش سالگی و تولد دوباره ات رو با هم جشن بگیرن. اما ظاهرا روح سرکش تو هوای پرواز به سرش زده بود:
کاشکی مه یه مرغرم از ای زمین کنده مبو
پر مزده پرواز مکه دوباره مه زنده مبو
پر مکشی به آسمون لا لا لا ابرو گم مبو
گازی با او ابرو مکه یه بار دگه مه خوم مبو
بالا مره پر مزده به هر جایی سر مزده
مره مره تا کوه قاف خونه سیمرغ در مزده
سوال از اون نگار مکه روزی دگه مه بار مکه
کوچ مگفته تا کهکشون زمستون و بهار مکه
نمی دونم چه حسی داشتی. اما نه:
ناصریا تو که تا حالا غم اتدیده ا دنیا خوشی نتدیده
ا همه که بد اتدیده ...
عشق تو حقن ولی دنیا پر ناحقن
ا همه که بد اتدیده ا هیچکه خوشی نتدیده
ناصریا از عشقت دنیا خمارکو به هر چه رنگن تو خارکو
به دشمن دونت دار کو
ناصریا ا دنیا دل اتبریده سختی وا جان خوتخریده
از صباح خو چه اتدیده
حالا نوبته تون حالا یالا تا وقتی اته بالا بجک تا قوت اته
حالا یالا برو زود به
بذار این ابیات رو از ترانه هات به عنوان یادگاری ازت بردارم و انصافا که هیچ یادگاری
با ارزشتر از هنر یک هنر مند متعهد وجود نداره:
آزاد مثل یک باد به ، رها از مال دنیا آتش بزن به مستیت ، خیلی پستن ای دنیا
تو رهگذری تنهای، ای دنیا دو روزن عمر جاویدت موندن، زندگی او روزن
خدا حافظ ناصر! تا قیامت